Mani asa kasindiran palebah dinya mah, da ngarasa osok siga kitu najan tara unggal poe oge , ngan bedana meureun palebah nu dilalajoanana, uing mah sok kalalanjoan teh mun lalajo mengbal. Da ari kana infotainment mah paling teu resep! Tah palebah barudak baheula nu sok pupujian memeh Maghrib, jadi ras inget ka mangsa nu geus lawas, mangsa uing keur budak keneh.

Enya, kitu pisan nu kaalaman ku uing ge. Unggal sore geus ngalabring jeung adi atawa lanceuk misan, ngadon mandi di pancuran. Da teu resep mandi di imah tea. Teu resep mandi najan cai ledeng. Teu resep mandi disiukan, resep keneh nyurug di pancuran nu caina ngageledeg!

Memeh Maghrib geus diabringkeun ka masigit, geus beres dariuk bari pupujian di masjid ngadagoan bedug ditakol ku merebot. “Wujud Qidam Baqo, Mukholafatul lilhawadisi, Qiyamuhu binafsihi, Wahdaniat, Qudrot Irodaaat. Elmu, Hayat Samaa, Bashor Kalam, Qodiron Muridan. Aaliman Hayyan Samian Bashiron Mutakallimaan!“ kitu jeung kitu we nepika dur bedug Maghrib.

Beres berjamaah Sholat Maghrib, barudak pindah ka beulah wetan, rohangan khusus paranti ngaraji barudak. Ngaji Alquran jaman harita geus jadi kawajiban keur barudak saumuran uing, nu saluhureun mah geus kana Quran gede. Sawatara uing mah jeung nu saumuran masih keneh dina ‘Tuturutan’ istilah harita keur Juz ‘Amma. Masih keneh ngahejah, Alif fathah Aa, Alif Kasroh Ii, Alif dlommah Uu, Alif Fathahten Aan, Alif Kasrohten Iin, Alif dlommahten Uun! Jeung saterusna.

Uing jeung babaturan nu saumuran mah, ngajina ti beres sholat Maghrib nepika waktu sholat Isya. Sedengkeun nu geus galede mah ti Isya nepika beres. Geus nincak rada baleg, geus ngaji kana Quran gede. Beres ngaji teh, tara marulang ka imah, tapi sok dialajar silat di pipir masigit, nepika peuting tuluy saberesna sok terus hares di masigit. Diamparan samak mendong nu digulung. Tah minangka bantalna nyaeta samak nu digulungkeun tea. Ngahaja tara baralik ka imah, lantaran ambeh teu kabeurangan sholat Subuh.